Pomoc psych. - ped.

  • Serdecznie zapraszam wszystkich rodziców do zapoznania się z materiałem poświęconym najmłodszym. Zgromadzone poniżej informacje pomogą państwu lepiej poznać, a przede wszystkim zrozumieć swoje pociechy. Warto przyswoić wiedzę cechującą każdy, jakże wyjątkowy etap rozwoju emocjonalno – psychicznego u dziecka JJJ

    Rozwój emocjonalny i psychiczny dzieci z podziałem na wiek:

    „3 latek”Rozwój emocjonalny u 3-latków to PRZEDE WSZYSTKIM impulsywność, egocentryzm, niecierpliwość i problemy z panowaniem nad swoimi emocjami, szczególnie tymi silnymi i negatywnymi. Owszem, to zachowania trudne, jednak normalne dla rozwoju 3-latka J.

     3-latki mają silną potrzebę rozładowywania emocji, mogą pomagać w tym sobie takimi zachowaniami, jak mruganie powiekami, dłubanie w nosie, przestępowaniem z nogi na nogę lub ssanie palca. Pod względem emocjonalnym rozwój 3- letniego dziecka możemy podzielić na dwa etapy. W pierwszej połowie 3. roku życia rozwój emocjonalny obejmuje wiele wybuchów złości i frustracji, które związane są z tym, że maluszek często przecenia siły na zamiary, chce wszystko robić sam i nie zgadza się, aby ktoś inny podejmował za niego decyzje. Rozwój emocjonalny 3-latka w dalszym ciągu obejmuje kształtowanie się odrębności od mamy i taty, oraz poczucia własnego ,,ja”.

    Rozwój dziecka 3-letniego to także wypracowywanie poczucia własnej wartości i pewności siebie, które jest skorelowane z jakością relacji, jaką maluszek ma przede wszystkim ze swoją mamą oraz innymi, bliskimi osobami. Jeśli więź łącząca rodziców z 3-letnim dzieckiem jest oparta na wzajemnym szacunku, bezwarunkowej akceptacji i zdrowym przywiązaniu, maluszek ma większe szanse być bardziej samodzielny i pewny siebie w relacjach z innymi ludźmi oraz z dziećmi.

    Kolejny etap rozwoju emocjonalnego 3-latka obejmuje drugą połowę trzeciego roku życia, która przynosi nieco więcej spokoju i współpracy ze strony maluszka. Trzyletnie dziecko zaczyna lepiej, jednak wciąż w podstawowym zakresie rozumieć niektóre normy społeczne i konieczność dostosowania swojego zachowania do sytuacji. Rozwój dziecka 3-letniego to także wypracowywanie poczucia własnej wartości i pewności siebie, które jest skorelowane z jakością relacji, jaką maluszek ma przede wszystkim ze swoją mamą oraz innymi, bliskimi osobami. Jeśli więź łącząca rodziców z 3-letnim dzieckiem jest oparta na wzajemnym szacunku, bezwarunkowej akceptacji i zdrowym przywiązaniu, maluszek ma większe szanse być bardziej samodzielny i pewny siebie w relacjach z innymi ludźmi oraz z dziećmi.

    Tym, co powinien umieć 3-latek jest także nawiązywanie relacji z innymi dziećmi. Na początku maluchy wciąż bawią się raczej obok siebie niż razem, jednak pod koniec 3. roku życia dziecko potrafi już inicjować zabawy z rówieśnikami, także te bardziej skomplikowane, wymagające używania wyobraźni np. wspólna zabawa w dom, czy w sklep. Rozwój emocjonalny 3-latka jest ściśle związany z rozwojem mowy. Dzięki polepszeniu komunikacji werbalnej dziecko trzyletnie staje się aktywnym uczestnikiem życia społecznego, umie wyrażać swoje podstawowe potrzeby i niektóre emocje, a także zaczyna rozumieć więcej zasad i norm obowiązujących w grupie rówieśniczej. Rozwój emocjonalny 3-latka to także dalszy, choć wciąż podstawowy rozwój empatii, przez co maluszek chętnie opiekuje się lalkami i misiami, a także umie przytulić inne, płaczące lub smutne dziecko.

    Dziecko trzyletnie działa impulsywnie i nie potrafi jeszcze nazwać wszystkich swoich emocji oraz powodów, dla których zachowało się w dany sposób. 3-latek w sytuacji popchnięcia czy kopnięcia innego dziecka, często nie potrafi powiedzieć, dlaczego to zrobił. Zdolność do autorefleksji rozwinie się w najbliższych latach, natomiast bardzo wspierająca dla rozwoju psychofizycznego 3-latka będzie próba nazwania przez opiekuna emocji, które dostrzega u dziecka np.: ,,Wydaje mi się, że jesteś bardzo sfrustrowany ponieważ…”, ,,Widzę, że chyba jesteś smutny? Czy to dlatego, że…?”. Opiekunowie, a w szczególności rodzice powinni skupić się na nauczeniu trzylatka nie tylko nazywania emocji, ale także tego, jak we właściwy sposób sobie z nimi radzić.

    Rozwój emocjonalny 3-latka oznacza także częste pojawianie się różnego rodzaju, nowych lęków. Na początku trzeciego roku życia mogą nasilić się lęki przed rozłąką z rodzicami. Wiele trzyletnich dzieci zaczyna bać się także różnych przedmiotów czy zwierząt, co ma związek z silnym rozwojem wyobraźni. Warto okazać wsparcie lękliwemu, trzyletniemu dziecku i pod żadnym pozorem nie należy go wyśmiewać, czy siłą zmuszać np. do pogłaskania psa, którego panicznie się boi. Maluszek wypatruje oznak lęku także u rodziców, dlatego w sytuacji stresowej, takiej jak np. rozłąka związana z pójściem mamy/taty do pracy, należy wykazać się pewnością siebie i pogodnie wytłumaczyć 3-letniemu dziecku, że za kilka godzin wrócimy do niego i że bardzo kochamy go nawet wtedy, kiedy nas przy nim nie ma.

    „4 latek”-  to prawdziwy huragan emocji, dlatego ten wiek jest dość trudny zarówno dla samego malucha, jak i dla jego opiekunów. Charakterystyka dziecka 4-letniego to częste prowokowanie rodziców, testowanie stawianych przez nich granic, buntowanie się, przechwałki i fascynacja wszystkim co nie dozwolone i ,,zakazane”. Dlatego zachowanie 4-latka często cechuje wypowiadanie dla zabawy brzydkich słów i ,,rechotanie” podczas obserwacji reakcji opiekunów. Warto pamiętać, że tak przebiega rozwój poznawczy i emocjonalny 4-latka, dlatego oprócz ustalenia z nim jasnych zasad zachowania i wytyczania dziecku granic, rodzice muszą wykazać się także sporą dawką wyrozumiałości.

    Zachowania 4-latka to także próba zaimponowania rówieśnikom czy opiekunom poprzez wymyślanie różnych, trudnych (a często także niebezpiecznych) zadań ruchowych, czy opowiadanie niestworzonych historii na swój temat.

    Rozwój wyobraźni czterolatka przebiega teraz bardzo intensywnie, przez co rodzice mogą odnieść wrażenie, że maluch celowo kłamie i zmyśla, nabierając złych nawyków. Oczywiście, że 4-latek uwielbia zwracać na siebie uwagę, jednak jego wymyślone historie często wynikają z normalnej dla tego wieku trudności z odróżnieniem tego, co prawdziwe, od wytworów własnej wyobraźni. Rozwój emocjonalny 4-latka to więc często także etap strachu przed potworami spod łóżka, czy przed smokiem mieszkającym w szafie. Często w trudnych emocjonalnie sytuacjach 4-letnie dziecko zaczyna opowiadać o zmyślonym przyjacielu, który pomaga pokonywać mu różne wyzwania i uczucia, w tym m.in. samotność, strach, poczucie winy. Warto obserwować rozwój emocjonalny 4-latka i uważnie słuchać jego ,,zmyślonych” historii bez wyśmiewania. Jeśli maluch stwarza wrażenie nieustannie zatopionego w świecie swoich fantazji, ma duże problemy z odróżnieniem fikcji od rzeczywistości i bardzo często opowiada o swoim zmyślonym przyjacielu, warto zasięgnąć porady psychologa dziecięcego.

    Rozwój emocjonalny 4-latka to także odczuwanie nowych dla niego emocji, takich jak wstyd, poczucie winy, czy duma. Maluch wciąż może mieć problemy z nazywaniem swoich uczuć, dlatego jak najczęściej rozmawiajmy z 4-latkiem o emocjach i właściwych strategiach radzenia sobie z nimi.

    „5 latek”Rozwój emocjonalny 5-latka obejmuje pojawienie się nowych uczuć, takich jak m.in. zakłopotanie, duma czy poczucie winy. Dzieci 5- letnie są już dość stabilne emocjonalnie, jednak wciąż zdarzają im się napady niekontrolowanych emocji, z którymi maluch nie potrafią sobie poradzić. Rozwój emocjonalny 5-latka cechuje duża dawka egocentryzmu. Maluchowi często wydaje się, że jest w centrum wszechświata i wszyscy powinni czuć, myśleć i postępować tak, jak mu się podoba.

    5-letnim dzieckiem targa wiele uczuć i emocji, w których wciąż maluchy jeszcze się gubią. Kiedy się z czymś nie zgadzają, 5-latki zazwyczaj okazują bunt poprzez ostentacyjne wykonywanie jakiejś czynności w zwolnionym tempie np. długie jedzenie obiadu, czy ubieranie się. Bunt 5-latka to także nagła ,,głuchota” na prośby i polecenia wydawane przez rodzica, a niekiedy nawet symulowanie różnych dolegliwości w celu wyegzekwowania od opiekunów określonych korzyści np. oglądania bajek w telewizji.

    Oczywiście symptomy zgłaszane przez dziecko 5-letnie mogą być prawdziwe, dlatego nie lekceważymy ich z marszu, ale bacznie obserwujemy samopoczucie malucha. W razie wątpliwości warto zasięgnąć porady pediatry.

    Bardzo korzystne dla prawidłowego rozwoju emocjonalnego 5-latka jest wspólne ustalenie z nim zrozumiałych zasad panujących w domu, na spacerze czy w przedszkolu, a także konsekwentne ich przestrzeganie. Czasem warto razem z 5-letnim dzieckiem sporządzić obrazkowy ,,kodeks postępowania” i przypiąć go do lodówki, a w razie buntu 5-latka odwoływać się do wspólnie ustalonych reguł. Warto upewnić się, czy dziecko dobrze rozumie nasze polecenia i obowiązujące reguły.

    Bunt 5-latka !!!

    Zjawisko buntu często jest konsekwencją nieporozumień lub konfliktu interesów, o czym dobrze z maluchem na spokojnie porozmawiać JJJ. Rozwój emocjonalny 5-latka obejmuje także stosunkowo chętną współpracę z opiekunami oraz rówieśnikami, umiejętność reakcji odroczonych (np. czekanie na swoją kolej), oraz większą chęć dzielenia się zabawkami, czy przysmakami.

    Bunt 5-latka może objawiać się także impulsywną agresją w trudnych dla malucha sytuacjach.

    Jeśli rozwój emocjonalny 5-latka niepokoi rodziców i nie potrafią oni poradzić sobie z trudnymi zachowaniami malucha, warto zasięgnąć porady psychologa dziecięcego.

    „6latki”coraz lepiej panują nad swoimi emocjami, natomiast wciąż zdarzają się wybuchy niekontrolowanej złości, obrażanie się na opiekunów, sprzeciwianie zasadom i poleceniom. Rozwój emocjonalny 6-latka jest nacechowany sporą dawką egocentryzmu, ponieważ dziecko wciąż kieruje się głównie swoimi korzyściami. Choć teoretycznie rozumie emocje innych, często nie potrafi wczuć się w sytuację drugiej osoby, co może rodzić wiele konfliktów rówieśniczych.

    6-letnie dziecko bywa impulsywne i skrajne w swoich emocjach – raz się śmieje i przytula, aby za kilka minut zezłościć się i odmówi współpracy. Nerwowe, 6-letnie dziecko to wyzwanie, z którym mierzy się większość rodziców w tym okresie. Rozwój emocjonalny 6-latka obejmuje pojawienie się takich uczuć jak wstyd, zakłopotanie, czy poczucie winy. Maluch wciąż buduje poczucie własnej wartości, dlatego jest bardzo spragniony sukcesów i pochwał, natomiast dość źle znosi porażki.

    Rozwój emocjonalny i społeczny 6-latka sprawia, że dziecko zaczyna coraz bardziej koncentrować się na relacjach z rówieśnikami, które powoli stają się dla niego ważniejsze, niż spędzanie czasu z rodzicami. 6-letnie dziecko nawiązuje pierwsze przyjaźnie, ma swoje ulubione zajęcia, książki i preferencje smakowe.

    6-letnie dziecko bywa nerwowe, impulsywne i jest to normalne dla tego etapu rozwoju emocjonalnego. Z jednej strony maluch potrafi już kontrolować swoje zachowanie, nazywać uczucia, natomiast kiedy pojawiają się bardzo silne emocje, 6-latek robi się nerwowy i nieprzewidywalny. Kiedy ochłonie, często ma poczucie winy, ponieważ zaczyna zdawać sobie sprawę, że postąpiło niewłaściwie, choć często ma problem, aby się do tego przyznać.

    Rozwój emocjonalny 6-latka bywa dla rodziców sporym wyzwaniem szczególnie, kiedy dziecko kłamie, próbuje manipulować innymi, buntuje się na każdym kroku, a nawet wykazuje zachowania agresywne. Stresujące sytuacje również nie pozostają bez wpływu na rozwój emocjonalny 6-latka m.in. narodziny rodzeństwa, pójście do pierwszej klasy, czy kłótnie rodziców.

    6-letnie dziecko jest na tyle duże, by dostrzegać problemy i trudności wokół siebie, jednak na tyle małe, że często nie potrafi sobie z nimi samodzielnie poradzić. Kiedy 6-latek bije rodziców może próbować zwrócić na siebie uwagę jeśli zauważy, że takie zachowania faktycznie działają na jego korzyść i opiekunowie poświęcają mu więcej czasu. Częściej jednak 6-latek bije rodziców w napadzie silnych, niekontrolowanych emocji. Niektóre 6-letnie dzieci biją rodziców naprawdę mocno, i mogą zrobić opiekunowi realną krzywdę. Impulsywność i utrata kontroli nad sobą pod wpływem emocji często sprawiają, że 6-latek bije nie tylko rodziców, ale także inne dzieci, a w szczególności młodsze rodzeństwo.

    Jak reagować, jeśli 6-latek jest nerwowy i bije rodziców?

    Przede wszystkim sporządzamy z nerwowym 6-letnim dzieckiem jasny kodeks zasad i granic – może być w formie obrazkowej (rysunków, jakie stworzy sam 6-latek). W tym wieku maluchy mają już podstawowe pojęcie dobra i zła, dlatego warto się do tego odnosić tłumacząc, że nigdy nie wolno krzywdzić innych i że istnieją lepsze strategie radzenia sobie z emocjami. Warto je z 6-letnim dzieckiem omówić, a nawet przećwiczyć na zasadzie odgrywania scenek: ,,kiedy się złoszczę, mówię głośno co czuję” lub ,,kiedy jestem zły/zła idę do swojego pokoju, tam biegam i tupię, dopóki nie ochłonę”.

    Kiedy 6-latek bije rodziców lub innych i wydaje się być zaślepiony swoimi emocjami, często najskuteczniejszą metodą jest mocne przytulenie i tym samym przytrzymanie rozszalałego malucha. Kiedy 6-latek bije rodziców i jest ,,głuchy” na tłumaczenia, priorytetem staje się bowiem to, aby nie zrobił krzywdy innym, oraz sobie. Oczywiście to tylko jedna z metod poradzenia sobie z agresją nerwowego, 6-letniego dziecka.

    Każdego malucha należy traktować indywidualnie sprawdzając, co zadziała w jego przypadku. Jeśli 6-latek bije rodziców, jest nerwowy, agresywny w stosunku do innych dzieci, a rodzice w dalszym ciągu nie potrafią poradzić sobie z jego trudnymi zachowaniami, warto zasięgnąć porady pediatry, psychologa dziecięcego, a w niektórych przypadkach także psychiatry.

     

    W razie jakichkolwiek pytań lub wątpliwości pozostaje do państwa dyspozycji podczas wtorkowych konsultacji w godzinach 14-15. Na rozmowę można umówić się/zapisać u wychowawców poszczególnych grup.

    Psycholog Przedszkola „Bajka”

    ******************************************************************************************************************************************************

    BAJKA LOGOPEDYCZNA W PROCESIE TERAPII

    Proces rozwijania i doskonalenia komunikacji językowej dziecka przebiega w sposób ciągły i długofalowy. Dlatego też z myślą o dzieciach, które niechętnie wykonują żmudne ćwiczenia w tradycyjny sposób opracowałam i stosuję w terapii bajki logopedyczne, opowiadania fabularyzowane, historyjki oraz zabawy słowno– ruchowe. Bajkowo-zabawowy charakter ćwiczeń pobudza ciekawość dziecka i stymuluje do aktywnego udziału w zajęciach. Podczas zabawy dzieci się rozluźniają, cieszą z tego, co robią i chętniej pracują. Poprzez zabawę i ruch odreagowują urazy związane z trudnościami np. z koniecznością wielokrotnego wykonywania ćwiczeń i kojarzą zajęcia raczej z przyjemnością, a nie tylko z nauką. W przystępnej formie doskonalą nabyte już umiejętności, a także zbierają nowe doświadczenia. Bajka logopedyczna, opowiadanie czy historyjka oprócz tego, że usprawnia narządy mowy dziecka, to również uwrażliwia na różnorodność świata dźwięków, mobilizuje do myślenia i poprawnej werbalizacji, przygotowuje do nauki czytania. Poniżej zamieszczam bajkę „Urodziny Karoliny” i zachęcam Rodziców do wykorzystywania jej podczas wspólnej pracy – zabawy z dzieckiem w domu.

    Urodziny Karoliny

    Karolinka obudziła się wcześnie rano. Przeciągnęła się i szeroko ziewnęła (przeciąganie się i ziewanie). Spojrzała na powieszony na ścianie kalendarz i ujrzała zakreślony na czerwono dzień. Ojej! Ze zdziwieniem otworzyła buzię  ( otwieranie szeroko ust). To dziś ten dzień! Klasnęła uradowana w dłonie ( klaskanie w dłonie). Mam dzisiaj urodziny- pomyślała i szeroko uśmiechnęła się ( rozciąganie wargi w szerokim uśmiechu). Wstała z łóżka i wysoko uniosła ramiona ( wdech z unoszeniem ramion, wydech z ich opuszczaniem). Wtem zza okna usłyszała śpiewanie ptaków. Ciekawe o czym rozmawiają- pomyślała. Podeszła do okna i wyjrzała przez nie ( wyciąganie języka najdalej jak umiemy). Rozejrzała się w prawo (przesuwanie języka w prawo), rozejrzała się w lewo (przesuwanie języka w lewo) i do góry

    ( język w górę). Wysoko na gałęzi drzewa siedziały dwie kukułki i wołały do siebie: kuku- kuku ( powtarzanie kuku- kuku). Na dachu garażu siedziało stado wróbli i wesoło ćwierkało

    ( powtarzanie ćwir- ćwir). Daleko na łące zobaczyła bociana. Stał na jednej nodze (stanie na jednej nodze) i  klekotał coś- najpierw cicho, a potem coraz głośniej ( powtarzanie kle- kle najpierw cicho i coraz głośniej, naśladowanie rękami ruchów skrzydeł bociana).  Jaka cudna muzyka! – pomyślała Karolinka. To chyba koncert na moje urodziny! Teraz ja wam zaśpiewam!- krzyknęła do ptaków (śpiewanie la-la-la).

    Co tu tak wesoło! Usłyszała znajome głosy i pukanie do drzwi ( pukanie w blat stołu i wypowiadanie puk, puk). To mama i tata stanęli w drzwiach. Sto lat córeczko! – zawołali do niej.  Chodź do nas prędko! Czekamy na Ciebie nasz Śpiochu! Karolinka podbiegła do rodziców i ucałowała ich ( cmokanie).

    Gdy zeszła na dół, zobaczyła przystrojony salon. Były kolorowe girlandy, serpentyny i balony. Na stole stały kolorowe talerze, szklanki, a wokół niego zebrała się cała rodzina! Byli: babcia Janeczka i dziadek Józiu, babcia Marysia i dziadek Antek, ciocia Grażynka i wujek Grzesiu oraz Weronika, Szymek i Mateusz (powtarzanie imion rodziny). Na głowach mieli kolorowe czapeczki. Karolinka podskoczyła (skakanie i mówienie hop- hop) i zagwizdała z radości (gwizdanie na jednym tonie).

    Mama wniosła do pokoju ogromny tort, a na nim paliły się świeczki. Karolinko policz ile ich jest- powiedziała mama. Karolinka zaczęła głośno liczyć- jeden, dwa, trzy, cztery, pięć (liczenie na jednym wydechu). Pięć- krzyknęła. A teraz pomyśl życzenie! Karolinka zamknęła oczy (zamykanie oczu). Już!- krzyknęła i zdmuchnęła świeczki ( dmuchanie przez złączone wargi, wdech nosem, wydech ustami). Wszyscy zaczęli klaskać ( klaskanie) i śpiewać Sto lat. Potem były prezenty i oczywiście dużo całusków ( cmokanie). Na koniec wszyscy ze smakiem zjedli urodzinowy tort ( dokładne oblizywanie warg na górze i na dole ruchem okrężnym, mlaskanie). Zaczęła się zabawa balonami. Ojej! Jak mało ich zostało! Trzeba jeszcze więcej ich nadmuchać! (dmuchanie przez złączone wargi lekko wysunięte do przodu). To był piękny Dzień!!!

    Logopeda- Elżbieta Stępień

     

     

     

    08.04.2022

          PRZEDSZKOLNY KONKURS WIERSZA LOGOPEDYCZNEGO

     

    Regulamin Przedszkolnego Konkursu Wiersza Logopedycznego organizowanego w ramach Światowego Dnia Języka Ojczystego

    1. Organizator konkursu:

    Organizatorem jest logopeda Regina Berkowicz.

     

    1. Cele konkursu:

     

    • motywowanie dzieci do dbałości o mowę ojczystą
    • stworzenie dzieciom możliwości zaprezentowania swoich umiejętności recytatorskich z naciskiem na dykcję i poprawną wymowę wyrazów trudnych

     

    1. Adresaci Konkursu:

           W konkursie recytatorskim udział wziąć mogą dzieci ze wszystkie dzieci 6-letnie FILIA .

     

    4   Przedmiot Konkursu:

      .  Przedmiotem konkursu jest recytacja jednego wiersza  logopedycznego , wybranego spośród zaproponowanych,o różnej długości i stopniu trudności, znajdującego się w załączniku.

    • mile widziane przebranie adekwatne do treści wiersza.

     

    .5.Warunki uczestnictwa w konkursie:

    • Warunkiem uczestnictwa w konkursie jest nagranie wybrane wiersza przez rodzica i przesłanie na meila; reginaberkowicz@wp.pl z dopiskiem,, konkurs ‘ lub dostarczyć nagranie na pendrive do wychowawczyni.
    • Do 1.04.2022 proszę o przesłanie lub dostarczenie  nagrań
    • Rozstrzygniecie konkursu 08.04.2022.

     

    6.Nagrody:

    Uczestnicy otrzymają dyplom potwierdzający uczestnictwo.

    Dla laureatów Konkursu przewidziane są atrakcyjne nagrody.

                                    

                                                                                                      Organizator Regina Berkowicz:

                                   Nr tel. Filia 785 551 900

     

     

                 Przedszkolny Konkurs Wiersza Logopedycznego        
     
    organizowanego w ramach Światowego Dnia Języka Ojczystego

     

     

                                  OŚWIADCZENIE RODZICA/OPIEKUNA PRAWNEGO

     

     

    …………………………………………………………………………………………………………………

    (imię i nazwisko rodzica/opiekuna prawnego) (numer telefonu)……………………………………

    Oświadczam, że:

     

    1. Zapoznałam(em) się z Regulaminem konkursu organizowanego w ramach Światowego Dnia Języka Ojczystego organizowanego dla dzieci przedszkolnych i wyrażam zgodę na udział mojego dziecka
      (imię i nazwisko)……………………………………………………………………………………………………… w w/w
    2. Wyrażam zgodę na przetwarzanie i udostępnianie danych osobowych moich i mojego dziecka dla celów związanych z przebiegiem konkursu: imię, nazwisko, grupa — na podstawie Ogólnego rozporządzenia o ochronie danych osobowych (Dz.U.UE.L.2016.119.1)
    3. Wyrażam również zgodę na umieszczanie zdjęć zawierających wizerunek mojego dziecka zarejestrowany podczas rozstrzygnięcia konkursu na stronie internetowej organizatora oraz w prasie, w celu informacji i promocji

         4.Zapoznałem/łam się z klauzulą informującą, że posiadam prawo dostępu do danych osobowych swoich oraz dziecka, ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania, prawo do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania. Szczegółowe warunki możliwości realizacji ww. praw zawiera rozporządzenie o ochronie danych osobowych z dnia 27 kwietnia 2016 r. zwanego RODO (Dz.U.UE.L.2016.119.1)

     

    ………………………………………………………………………………………

    (data i podpis rodzica/opiekuna prawnego)

     

     

     

    PROPONOWANE WIERSZE;

    Julian Tuwim ,,Kotek’’

    Miauczy kotek: miau!
    – Coś ty, kotku, miał?
    – Miałem ja miseczkę mleczka,
    Teraz pusta jest miseczka,
    A jeszcze bym chciał.

    Wzdycha kotek: o!
    – Co ci, kotku, co?
    – Śniła mi się wielka rzeka,
    Wielka rzeka, pełna mleka
    Aż po samo dno.

    Pisnął kotek: pii…
    – Pij, koteczku, pij!
    Skulił ogon, zmrużył ślipie,
    Śpi – i we śnie mleczko chlipie,
    Bo znów mu się śni.

    O wiośnie

    Pochyla się sosna ku sośnie i szumi …
    A o czym? O wiośnie,
    że wiosna wędruje po dróżkach
    i czasy wyczynia jak wróżka.
    Gdy wiosna uśmiechem zabłyśnie,
    to z ziemi wyrasta przebiśnieg.
    Gdzie stanie, w tym miejscu za chwilę
    pojawia się śliczny zawilec.
    Gdy wita się z wiosną leszczyna
    to wiosna jej kotki przypina.
    Stanęła dziś wiosna nad klonem
    i klon ma już pączki zielone.
    A dąb się ogromnie złości i też zielenieje … z zazdrości.

    Wiosna

    Naplotkowała sosna, że już się zbliża wiosna.
    Kret skrzywił się ponuro: – Przyjedzie pewno furą
    Jeż się najeżył srodze: – Raczej na hulajnodze.
    Wąż syknął: – Ja nie wierzę, przyjedzie na rowerze.
    Kos gwizdnął: – Wiem coś o tym, przyleci samolotem.
    – Skąd znowu – rzekła sroka – ja z niej nie spuszczam oka
    i w zeszłym roku w maju widziałam ją w tramwaju.
    – Nieprawda wiosna zwykle przyjeżdża motocyklem!
    – A ja wam tu dowiodę, że właśnie samochodem.
    – Nieprawda, bo w karecie!
    – W karecie? – Cóż pan plecie?
    Oświadczyć mogę krótko, że płynie własną łódką!
    A wiosna przyszła pieszo.
    Już kwiaty za nią śpieszą, już trawy przed nią rosną
    i szumią – Witaj wiosno!

    “Rrrymowanka”

    Ryba, rower, rak, rakieta,
    radar, rolka, rynna, rów,
    ryż, rabarbar i roleta,
    to na R plejada słów.
    Bo R drży, bo R warczy,
    R to trudna jest literka, czasem chęci nie wystarczy
    by ją mówić jak spikerka.
    Lecz kto ćwiczy ją wytrwale,
    łamiąc język przez dni
    wiele ,ten i mówi ją wspaniale .
    Tak więc ,ćwiczmy przyjaciele .
    Ryba ,rower ,rak ,rakieta ,
    radar ,rurka ,rynna ,rów
    ryż ,rabarbar i roleta .
    Warcz młodzieńcze -bywaj zdrów

     

    “Baran” J. Brzechwa

    Przyszedł baran do barana
    i powiada: “Proszę pana nogi bolą mnie od rana,
    pan mnie weźmie na barana.”
    Baran tylko głową kręci:
    “Nosić pana nie mam chęci.
    Ale znam pewnego wilka,
    który nosił razy kilka”.
    Trwoga padła na baranów:
    “Dobrze nad tym się zastanów,
    wiesz, co było swego czasu?
    Nie wywołuj wilka z lasu”.
    Baran słysząc to zbaraniał,
    baran dłużej się nie wzbraniał,
    i choć rzecz to niesłychana,
    wziął barana na barana.

    „Jerzy”

    Pod pierzyną Jerzy leży.
    Że jest chory nikt nie wierzy.
    Żali się na bóle głowy,
    że żołądek też niezdrowy.
    Jeszcze rano był jak rzepka
    (co jest od zdrowia krzepka).
    Potem Jurka brudna rączka
    niosła w buzię gruszkę, pączka.
    Mama chłopca już żałuje,
    lecz pan doktor igłą kłuje.
    – Mój Jerzyku nigdy więcej
    nie jedz, gdy masz brudne ręce.

    “Żuczek”

    Chociaż żuczek rzecz malutka
    mnie urzeka życie żuczka.
    Czy w Przysuszy,
    czy też w Pszczynie
    życie żuczka rześko płynie.
    Byczo mu jest i przytulnie
    w przedwiosenny czas szczególnie.
    Szepcze w żytku i pszeniczce
    śliczne rzeczy swej księżniczce.
    Staszcza jej na przykład z dali
    maku wór na sznur korali.
    Albo rzuca gestem szczodrym
    pod jej nóżki chabrem modrym.
    -Żuczku, żuczku, czy chcesz za to
    być ewentualnie tatą.
    Z tego wielka jest nauczka
    choć sam żuczek rzecz malutka…

    “Gotowała baba barszczyk”

    Gotowała baba barszczyk,
    a za piecem śpiewał świerszczyk:
    “ Barszczu,  barszczu, gotuj się,
    bo mi strasznie jeść się chce”.
    Usłyszała świerszcza baba.
    “Barszczu żaden świerszcz nie jada.
    Świerszczu, świerszczu, nie kłam, nie!
    Jeż usłyszy- to cię zje”.
    “Świerszcz się jeża nie przestraszy!
    Już się ugotował barszczyk.
    Macie, babko barszczu dość,
    jeszcze się pożywi gość”.

     Czarna krowa  Łucja Prus

    Czarna krowa w kropki bordo gryzła trawę, kręcąc mordą.
    Krowa była w kropki, trawa szmaragdowa,
    Gryzła trawę szmaragdową nakrapiana krowa.
    Mowa-trawa, trawa-mowa, jakie mleko daje krowa?
    Szmaragdowe? Nie! Nakrapiane? Źle!
    Jakie mleko, jakie mleko daje czarna krowa?
    Czarna krowa w kropki bordo gryzła trawę, kręcąc mordą.                                            

     Siedział kocur w rowie, przyglądał się krowie,
    Bure ślepia w krowę wlepiał, czekał na odpowiedź.
    Mowa-trawa, trawa-mowa, jakie mleko daje krowa?

    Szmaragdowe? Nie! Nakrapiane? Źle!
    Jakie mleko, jakie mleko daje czarna krowa?
    Czarna krowa w bordo kropki dała mleka cztery skopki.
    Mleko było zdrowe, a skopki litrowe.
    Jaki kolor miało mleko?
    Zapytajcie krowę.
    Mowa-trawa, trawa-mowa, jakie mleko dała krowa?
    Szmaragdowe? Nie! Nakrapiane? Źle!
    Białe mleko, białe mleko dała czarna krowa!

     

    Czarna krowa  K. Łochocka

     

    Czarna krowa w kropki bordo
    gryzła trawę kręcąc mordą.
    Kręcąc mordą i rogami
    gryzła trawę wraz z jaskrami.

    „Czarna krowo, nie kręć rogiem,
    bo ja pieróg jem z twarogiem:
    gdy tak srogo rogiem kręcisz,
    gryźć pieroga nie mam chęci.”

    „Jedz bez trwogi swe pierogi,
    nie są groźne krowie rogi.
    Jestem bardzo dobra krowa
    rodem z miasta Żyrardowa.

    Raz do roku w Żyrardowie
    pieróg z grochem dają krowie.
    Więc mi odkrój róg pieroga,
    a o krowich nie myśl rogach.

    Ja Ci również radość sprawię:
    Jaskry, które rosną w trawie,
    zręcznie ci pozrywam mordą
    czarną mordą w kropki bordo.”

     

     

     

     

     

     

    Ramowy plan pracy logopedy

    w roku szkolnym 2021/2022

     

    I     DIAGNOZA  LOGOPEDYCZNA

    1.   Przesiewowe badania mowy we wszystkich grupach przedszkolnych.

    2.   Badania artykulacji podstawowych głosek w nagłosie, sródgłosie, wygłosie wyrazów.

    3.   Badanie sprawności aparatu artykulacyjnego.

    4.   Badanie słuchu fonematycznego.

     

    II   TERAPIA LOGOPEDYCZNA

    1.   Korygowanie wad wymowy i zaburzeń mowy:

    ·        Wywoływanie głosek dotychczas nie realizowanych i realizowanych błędnie [na podstawie karty badania

              mowy dziecka].

    ·        Utrwalenie poprawnej wymowy głosek  w izolacji, sylabach, wyrazach [nagłos, wygłos, śródgłos], zdaniach,

              tekstach.

    2.   Usprawnianie narządów artykulacyjnych i oddechowo – fonacyjnych

    3.   Rozwijanie mowy czynnej

    4.   Rozwijanie rozumienia – mowy biernej.

    5.   Usprawnianie procesów analizy i syntezy słuchowej.

      
    Rozwijanie mowy przez zabawę –

    przykładowe ćwiczenia logopedyczne

     

    Zabawa jest  najbardziej efektywnym sposobem rozwijania komunikacji  dziecka oraz terapii wad mowy.

    Uczy dzieci poprawnego porozumiewania się. Pracując nad rozwojem mowy dziecka stosuję  różne ćwiczenia m. in.:

    Ø  Ćwiczenia usprawniające odbiór bodźców akustycznych(rozpoznawanie i różnicowanie    wrażeń słuchowych),

    Ø   Ćwiczenia oddechowe,

    Ø  Ćwiczenia usprawniające narządy mowy (wargi, język, podniebienie, szczęka dolna),

    Ø  Ćwiczenia korekcyjne (wywoływanie i utrwalanie głosek w izolacji, sylabach, wyrazach).

                Podczas żmudnych ćwiczeń logopedycznych zabawa wywołuje aktywność, samodzielność i zaangażowanie samych

    dzieci, będące jednym z warunków efektywności procesu uczenia się. Aby zajęcia logopedyczne były dla dzieci ciekawe,

    można wymyślić scenariusz, w którym dzieci są bohaterami biorącymi udział w akcji. Bardzo ważne jest stworzenie właściwej

    atmosfery, wprowadzenie ich w świat, w którym mają grać główne role.

    Rodzice mogą efektywnie wpływać na proces terapii poprzez codzienne zabawy z dzieckiem, dlatego dołączam po kilkanaście

    przykładów  zabaw:

     

    ĆWICZENIA NARZĄDÓW ARTYKULACYJNYCH:

     

    ĆWICZENIA JĘZYKA

    „Spotkanie z Babą Jagą”

    „Miotełka Baby Jagi” wysprzątała dom. Nasz języczek – miotełka wyczyści naszą buzię. Otwieramy buzię szeroko.

    Miotełka czyści sufit (język przesuwa się w stronę podniebienia i policzków po wewnętrznej stronie). Podłoga też jest brudna,

    więc miotełka myje ją dokładnie (język kręci się na dnie jamy ustnej). Trzeba umyć też okna (język wędruje po wewnętrznej

    i zewnętrznej stronie zębów).Zostały jeszcze brudne miejsca (język wykonuje czynności podwijania za dolnymi zębami

    i wywijania za zębami górnymi).Baba jaga poczęstowała nas sokiem z cytryny, robimy „kwaśne miny”, uśmiechamy się

    i machamy Babie Jadze na pożegnanie.

     

    „Języczek – gimnastyczek”

    Języczek wychodzi z buzi, wita się z brodą, z kącikami ust i z nosem (czubek języka wznosi się nad górną wargę).

    Spróbujmy językiem przykryć całą górną wargę, tak, jak pokazuję. Nasz język robi się teraz wąski jak palec i szeroki,

    jak łopata. Otwieramy buzię, języczek zwiedzi jej środek, przesuwamy język po suficie (podniebieniu), po ścianach (policzkach).

    Zobacz, jakie kulki robią się na policzkach!

    Teraz opuść język i przesuwaj go po podłodze (dnie jamy ustnej) . Języczek zwiedza ząbki (dotyka kolejno poszczególnych

    zębów górnych i dolnych). Cieszy się, ze mógł zrobić trudne ćwiczenie i naśladuje wesołego konika (klaskania), który biega

    po łące. Zmęczył się i opada na dół (język na dnie jamy ustnej, żuchwa opuszczona). Pora na coś słodkiego. Spróbujemy ustami

    i językiem jeść owocową herbatkę ze spodka.

     

    ĆWICZENIA WARG

    „Karp”

    Wysuwanie warg w ryjek, potem rozsuwanie ich, jak do uśmiechu, poruszanie ustami bezgłośnie mówiąc: [ppp],

    następnie [bbb}

    „Koniki”

    Dzieci dobierają się parami i w rytm granej melodii biegają po sali jedno za drugim – konik i woźnica połączeni lejcami; w jednej

    przerwie między akompaniamentem koniki parskają (przez wprawianie ust w drgania), w drugiej– woźnica cmoka, by konik

    biegł dalej.

    ĆWICZENIA PODNIEBIENIA MIĘKKIEGO

    „Chore misie” 

    Dzieci naśladują chore misie , kapryszą, są senne, nie chcą jeść ani pić:

    –         ziewają szeroko, szeroko,

    –         kaszlą z językiem daleko wysuniętym do przodu,

    Jedzie wezwane pogotowie: eo, eo, au, au, ay, ay.

     Przychodzi pan doktor,  bada misie i zaleca im:

    –         płukanie gardła,

    –         połykanie pastylek,

    –         picie syropu.

    Misie zmęczone zabiegami ziewają, ziewają i usypiają:

    –         chrapie na wdechu,

    –         chrapie na wydechu.

    Misie budzą się . Będą brały inhalacje:

    –        dziecko zaciska na przemian dziurki nosa (w tym czasie oddycha wolną  dziurką),

    –        następnie wydycha powietrze nosem – wdycha ustami. 

    „Żywe lusterko” 

    Dwoje dzieci siedzi naprzeciwko siebie; jedno z nich samodzielnie wykonuje jakąś minę, a zadaniem drugiego, które występuje

    w roli żywego lustra, jest naśladowanie tych min; po pewnym czasie dzieci zmieniają się rolami i zabawa trwa nadal.

     

     ĆWICZENIA SZCZĘKI

    „ Na pastwisku”

    Dzieci wykonują przed lusterkiem ruch szczęki w prawo, w lewo, do przodu, do tyłu, opuszczając ją i unosząc. Zabawa polega

    na naśladowaniu przez dzieci żucia krowy. Do zabawy włączone są ćwiczenia gimnastyczne – w przerwie między żuciem dzieci

    chodzą na czworaka, naśladując chodzenie krowy na pastwisku, ćwiczenia fonacyjna – dzieci naśladują głos zwierzęcia między

    żuciem i chodzeniem: muuu, oraz ćwiczenia logorytmiczne – żucie , chodzenie i muczenie dzieci wykonują na określony sygnał. 

    ZABAWY ROZWIJAJĄCE MOTORYKĘ DUŻĄ I  MAŁĄ ORAZ ĆW. GRAFOMOTORYCZNE
     

    „ Tropiciel” 

    Dziecko naśladuje chód dorosłego lub innego dziecka np. chodzi na stopach osoby dorosłej, po jej śladach lub do tyłu.

     

    „ Chodzimy jak pieski”

    Dzieci chodzą po sali na czworakach i naśladują pieski. 

     

     „Dźwięki w otoczeniu” 

    Wysłuchiwanie dźwięków w otoczeniu, np. w parku: śpiewu ptaków, szelestu spadających gałązek, liści, drzew; w sali:

    szurania krzeseł, stąpania, stukania klockami, szelestu kartek; na ulicy: klaksonów samochodów, pisku opon, syreny

    pogotowia, warkotu motoru.

     

     „ Co tyka, gdzie tyka?”

    Zabawa z wykorzystaniem głośno tykającego budzika. Dziecko najpierw oswaja się z odgłosem tykającego budzika.

    Osoba dorosła chowa budzik tak, aby dziecko tego nie widziało i następnie, dziecko próbuje zlokalizować źródło dźwięku.

     

     „ Zgadnij, jakie to zwierzątko?”

    Dziecko  lub dorosły zadaje zagadkę naśladując ( lub odtwarzając z taśmy) odgłos danego zwierzątka, np.: psa, konia, żaby,

    kota , wrony, kaczki, sowy.

     

    Rymowanki, wyliczanki, wierszyki do pokazywania i rysowania

     

    „ Zwierzęce gadanie”

    Co mówi bocian, gdy żabkę zjeść chce? Kle, kle, kle.

    Co mówi żaba, gdy bocianów tłum? Kum, kum, kum.

    Co mówi kaczka, gdy jest bardzo zła? Kwa, kwa, kwa.

    Co mówi kotek, gdy mleczka by chciał? Miau, miau, miau.

    Co mówi kura, gdy znosi jajko? Ko, ko, ko.

    Co mówi kogut, gdy budzi się w kurniku? Ku, ku ryku.

    Co mówi koza, gdy jeść jej się chce? Me, me, me.

    Co mówi krowa, gdy zabraknie jej tchu? Mu, mu, mu.

    Co mówi wrona, gdy wstaje co dnia? Kra, kra, kra.

    Co mówi piesek, gdy kość zjeść by chciał? Hau, hau, hau.

    Co mówi baran, gdy spać mu się chce? Bee, bee, bee.

    Co mówi ryba, gdy powiedzieć chce?

    Nic! Przecież ryby nie maja głosu!

                                                      J. Beszczyński

     

    „ Rymowane wierszyki”

    Zadaniem dziecka jest ułożyć rym do podanej części zdania np.:

    Lata osa koło…

    Leci muszka koło…

    Ciele, co językiem …

    Owoce spadają, dzieci je …

    Sowa to mądra …

    Przyszła koza do …

     

    „ Pociąg”

    Jedzie pociąg z daleka,

    Ani chwili nie czeka.

    Konduktorze łaskawy

    Zawieź nas do Warszawy.

     

    Dorosły chwyta dziecko za barki, stojąc za nim z tyłu. Ono jest lokomotywą początkowo sterowaną przez dorosłego.

    Śpiewając ruszają dookoła pokoju.

     

    ĆWICZENIA ODDECHOWE

    „ Balonik

    Dziecko siedzi wyprostowane na twardym krześle, jedna ręka spoczywa na brzuchu, druga na udzie , stopy obok siebie

    opierają się o podłogę, wciąga nosem powietrze wypełnia nim brzuch jak balonik, chwilę je przytrzymuje po czym powoli

    wypuszcza ustami. Ćwiczenie powtórzyć 5,6 razy.

     

    „ Wąchanie kwiatków”

    Dzieci siedzą lub stoją obok kwiatów (starsze dzieci mogą wąchać na niby kwiaty z kolorowej bibułki), powoli wciągają

    powietrze nosami i równie powoli, by jak najdłużej zapamiętać ich zapach, robią wydech.

     robienie baniek mydlanych,

     dmuchanie na wiatraczki, chorągiewki, piórka, papierowe kartki papieru, gorące potrawy,

    gwizdanie „mecz piłkarski” – dmuchanie lekką piłeczką po stole do bramek wykonanych    z klocków, pudełek.

     

    ZABAWY Z OBRAZKIEM

    Dzieci dobierają się w pary. Jedno z pary otrzymuje kartonik z obrazkiem( nazwa przedmiotu na obrazku rozpoczyna się od

    ćwiczonej głoski), drugie dziecko ma odgadnąć co jest na kartoniku. Pomocą jest opisywanie przedmiotu na obrazku bez

    używania nazwy przedmiotu. Przykładem tego rodzaju zabawy są „ Zagadki Smoka Obiboka” Wyd. Granna

     

    ZABAWY  GŁOSKĄ, SYLABĄ, SŁOWEM

     

     Znajdujemy słowa z określoną głoską

    Gra polega na wymyślaniu słów zawierających daną głoskę w poszczególnych pozycjach.

     

    Przekształcamy słowa

    Gra polega na dokonywaniu jak najmniejszej zmiany w obrębie słowa, ale tak by w jej efekcie uzyskać nowe słowo. Dziecko

    może zastępować jedną głoskę inną, ale nigdy nie więcej niż jedną; może także dodawać lub odrzucać jedną głoskę lub

    przestawiać ich kolejność. Gra trwa do wyczerpania pomysłów. 

     

    ZABAWY TEMATYCZNO – FABULARYZOWANE

     

    „ Zawody samolotów”

    Zabawa ta polega na tym, że każde dziecko naśladuje warkot silnika samolotu: żżżż; chodzi o to, by wymawiać tę głoskę

    głośno i równomiernie, a podczas zabawy o to, czyj samolot dalej zaleci.

    Z lotniska startują samoloty, które muszą przelecieć bardzo długą trasę. Będą leciały ponad lasami, górami i morzami, ponad

    miastami i wsiami i słychać będzie warkot ich silników: żżżżż. Aby samoloty mogły lecieć, silniki muszą równo pracować. Jeśli

    dziecko naśladuje samolot krótko, to znaczy, że przeleciał on krótką trasę i spadł. Jako urozmaicenie ćwiczenia można

    zastosować zabawę ruchową w naśladowanie lotu samolotu lub rysowanie samolotu.

     

     „ Malowanie ulic miasta”

    Na podłodze rozkładamy wielkie arkusze szarego  papieru, dzieci otrzymują farbę i grube pędzle. Według własnych inwencji

    kreślą grubą linią ulice miasta, zaznaczają skrzyżowania, światła, domy. Do zabawy można włączyć małe auta – zabawki oraz

    inne pojazdy i dalej rozwijać fabułę np. jedno dziecko jest policjantem inne kierowcą ciężarówki. Każdy może naśladować

    dźwięki pojazdów.

     

    Jak rodzice mogą i powinni wspierać

    rozwój mowy dziecka w wieku przedszkolnym,

    w szczególności dziecka 6 – letniego?

      

    Normą rozwojową jest, jeśli dziecko w wieku:

    • 3 lat        – porozumiewa się prostymi zdaniami, wymawia wszystkie      samogłoski i spółgłoski [p, pi, b, bi, m, mi,
    • n, ni, f, fi, w, wi, t, d, l, li, ś, ź, ć, dź, j, k, ki, g, gi, ch].
    • 4 lat         – wymawia [s, z, c, dz].
    • 5 – 6 lat   – wymawia [sz, ż, cz, dż, r]
    • 7 lat         – ma utrwaloną poprawną wymowę wszystkich głosek oraz   opanowaną technikę mówienia

     

     U około  30 % dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym występują zaburzenia i opóźnienia rozwoju mowy.

    W przypadku występującego zaburzenia konieczna jest interwencja logopedy. /Im wcześniej, tym skuteczniejsza terapia/

    U dzieci do 6, 7 roku życia najczęściej występującą wadą wymowy są dyslalie o charakterze deformacji /zniekształcenie

    brzmienia/ głosek w wyniku czego powstają głoski nie należące do zasobu głosek języka polskiego.

    Są to:

    • Seplenienie międzyzębowe – dotyczyć może głosek [s, z, c, dz], [sz, ż, cz, dż], [ś, ź, ć, dź].  W czasie wymowy język wsuwa się między zęby.
    • Seplenienie boczne – dotyczy w.w. głosek.
    • Język ułożony jest niesymetrycznie, dźwiękom towarzyszy charakterystyczne, nieprzyjemne dla ucha brzmienie.
    • Seplenienie wargowe – dotyczy w.w. głosek.Język nie bierze udziału w ich wymowie. Głoski wymawiane wargami charakterystycznie wysuniętymi do przodu, jak przy dmuchaniu.
    • Reranie – dotyczy głoski [r] .. Zamiast drgań czubka języka głoska ta może być wymawiana poprzez drgania języczka podniebiennego, warg, policzków. Proszę sprawdzić czy podczas wymowy głoski r język uniesiony jest ku   górze i czy widać jego wibracje.
    • Ubezdźwięcznianie – głoski dźwięczne wymawiane są bezdźwięcznie, bez drgań wiązadeł głosowych bada – pada.
    • Nosowanie – głoski nosowe: m, mi, n, ni, ą, ę wymawiane są ustnie, głoski ustne wymawiane są nosowo.

     

     W przypadku występującego opóźnienia rozwoju mowy charakterystyczna jest wymowa charakterystyczna dla

    wcześniejszych okresów życia dziecka./wadliwa wymowa może, lecz nie musi ustąpić samoistnie/.

    Opóźnieniem r. m. jest do 6 roku życia zastępowanie głosek trudniejszych do wymówienia głoskami łatwiejszymi

    Np. sanki – sianki,

           szkoła – skoła,

           rak – lak

    takie zastępowanie , będące przejawem nieukończonego rozwoju mowy  nie traktujemy jako wady wymowy.

    Natomiast powyżej 6, 7 roku życia tego typu deformacje głosek traktowane są jak wady wymowy.

     W procesie kształtowania się mowy dziecka dużą rolę odgrywają rodzice i całe otoczenie w którym ono przebywa.

    Dlatego, jeśli dziecko ma trudności w mówieniu może to być winą otoczenia. Niekiedy sami rodzice przyczyniają się do

    powstawania opóźnienia w rozwoju mowy, czy nawet wady wymowy; dzieje się tak wtedy, gdy przemawiają do niego w sposób

    pieszczotliwy, zniekształcając wyrazy.

    Mając taki wzór do naśladowania, dziecko zaczyna wymawiać nieprawidłowo.

    Rodzice nie powinni też chwalić dziecka za jego pieszczotliwą wymowę, gdyż później używa jej ono świadomie chcąc sprawić

    rodzicom przyjemność. Rodzice powinni dbać o to , aby ich dziecko już od pierwszych tygodni życia  miało dobry wzór wymowy.

    Do dziecka trzeba mówić dużo, ale powoli i wyraźnie, zdaniami krótkimi, o rzeczach dla niego zrozumiałych.

    Często rodzice nie uświadamiają sobie tego że ich dziecko ma wadę wymowy; są tak osłuchani z wymową dziecka,

    że uważają ją za normalną, Inni wiedzą, że dziecko źle wymawia, ale czekają, aż „z tego wyrośnie”.

    Tym czasem wady wymowy mają bardzo przykre następstwa:

    • Dziecko wyśmiewane traci zaufanie do otoczenia, wzrasta u niego niechęć do mówienia,
    • Ma trudności w pisaniu, ponieważ pisze tak, jak mówi.

     

    Pracą nad wymową dziecka rodzice powinni rozpocząć po konsultacji u logopedy lub pod jego kierunkiem.

    • Rodzice często sądzą, że dziecko wymawia źle  bo mu się nie chce powiedzieć dobrze i że wystarczy kazać mu powtórzyć dany wyraz.
    • Dziecko trzeba najpierw nauczyć wytwarzać prawidłową głoskę i dopiero po okresie utrwalania jej można wymagać, aby ją wymawiało.
    • Cierpliwość, łagodność i wyrozumiałość ze strony rodziców są niezbędnym warunkiem uzyskania jakichkolwiek wyników.
    • Dzieci ćwiczą chętnie, jeżeli lekcje trwają krótko i maja charakter zabaw i gier.

     

    Rola rodziców w pracy z dzieckiem z prawidłowym rozwojem mowy:

    • Osłuchiwać dziecko z poprawnym brzmieniem głosek, których ono jeszcze nie wymawia /poprzez oglądanie obrazków i nazywanie przedstawionych na nich przedmiotów – dany wyraz można wypowiadać parokrotnie z dużą wyrazistością, nie żądając jednak od dziecka powtarzania, nie poprawiając jego złych wypowiedzi/.

     

    Prawidłowy rozwój mowy zależy od:

    • Sprawności narządów artykulacyjnych,
    • Poziomu percepcji słuchowej,
    • Ogólnego rozwoju intelektualnego.

     

    Niesprawność narządów artykulacyjnych

    W przypadku każdej z głosek język, wargi, podniebienie miękkie, wiązadła głosowe muszą przyjąć położenie typowe dla danej

    głoski.

     

    PRZYKŁAD 1

    Podczas wypowiadania głosek [sz, ż, cz, dż] język unosi się do góry do wałka dziąsłowego.

    W przypadku, gdy sprawność mięśni języka jest niska, język przyjmuje położenie za dolnymi zębami nie unosząc się do góry, w

    wyniku czego zamiast głoski [sz] powstaje głoska [s].

     

    PRZYKŁAD 2

    Głoska [r] – podlega zwarciu czubka języka z górnymi dziąsłami, przy jednoczesnym drganiu wiązadeł głosowych oraz

    drganiach czubka języka.

    Często przy braku drgań czubka języka  powstają deformacje tej głoski lub jest ona zamieniona na głoskę [l], łatwiejszą do

    wymówienia.

    Niesprawne podniebienie miękkie jest przyczyną nosowania.

    Często przyczyną wad wymowy mogą być:

    • Trudności w oddychaniu przez nos powodują nosowanie lub seplenienie międzyzębowe
    • Brak siekaczy
    • Przerost trzeciego migdałka
    • Rozszczep warg i podniebienia
    • Wady zgryzu, np. zgryz otwarty, powodujący często seplenienie międzyzębowe.

     

    Poziom percepcji słuchowej

    Na poziom percepcji słuchowej składa się :

    • Słuch fizjologiczny /niedosłuch/ upośledzenie ostrości słuchu, czasem tak małe że niezauważalne przez otoczenie i przez dziecko.
    • Słuch fonematyczny – mowny ( zdolność rozpoznawania i różnicowania dźwięków mowy) Zaburzenia w analizie i syntezie słuchowej :dziecko nie potrafi wyodrębnić głosek, sylab w wyrazie, połączyć głoski w sylaby czy w wyrazy.
    • Pamięć słuchowa
    • Umiejętność kojarzenia (wiązania) aktualnych bodźców z poprzednim doświadczeniem.

     

    UKŁADANIE  CZUBKA  JĘZYKA NA  PODNIEBIENIU

    Normalna pozycja spoczynkowa języka – czubek języka oparty o podniebienie.

    Dzieci w wieku przedszkolnym często mają kłopoty z wertykacją  (ruchami języka w pozycji pionowej) języka oraz opieraniem 

    czubka języka o podniebienie.

    Język albo płasko zalega na dnie jamy ustnej albo wychodzi poza łuki zębów – wtedy usta są rozchylone.

    Oba te zjawiska są bardzo niepożądane.

    Po ukończeniu 3 roku życia – po zapełnieniu się łuków dziąsłowych zębami język nie powinien opuszczać jamy ustnej.

    Oba te zjawiska są bardzo niepożądane. Dlaczego?

    • Gdy język leży płasko – dochodzi do zmian w obrębie żuchwy – przodozgryz.
    • Gdy język leży między zębami – dochodzi do tyłozgryzu.

     

    Brak pionizacji języka może być skutkiem:

    • Ssania palca,
    • Ssania smoczka, gryzaków,
    • Karmienia butelką,
    • Nawykowego oddychania ustami.

     

    Skutki logopedyczne braku wertykacji języka:

    • Międzyzębowa realizacja t, d, n, r, s, z, c, dz.
    • Parasygmatyzm szeregu [sz, ż, cz, dż].

     

    Działania korekcyjne:

    • Wymawianie słów z głoską [l].
    • Powtarzanie zdań z wyrazami z głoską [l].
    • Zabawa „Język Alów”

     

    Dodajemy – al do wyrazów kończących się spółgłoską.

    Np. lis + al = lisal

    kot + al = kotal

    • Zabawa „Język na gumce”- przy szeroko otwartych ustach wypowiadamy sylaby: al., el, yl, il – bez ruchów żuchwy.

     

    NAUKA  ODDYCHANIA  PRZEZ  NOS

    Należy pamiętać o tym, aby dziecko zamykało buzię, także podczas snu, a także odzwyczajać je od ssania pustego smoczka.

    Gdy buzia jest sporadycznie otwarta mówimy do dziecka – zamknij buzię,

    Gdy buzia jest stale otwarta stosujemy plastikową płytkę przedsionkową oraz automasaż warg (dziecko kładzie palce

    wskazujace na górnej wardze, kciuki zaś na dolnej – zwrócone koniuszkami do siebie i masuje równocześnie, symetrycznie

    prawą ręką – w prawo, lewą ręką – w lewo. Przy tym samym ułożeniu palców – lekko wyciąga wargi do przodu.

    Stosujemy też zabawę w konika – parskanie, cmokanie, kląskanie.

    Pamiętamy także o wysiąkiwaniu nosa.

     

     

    08.04.2021

     

    BAJKA W TERAPII LOGOPEDYCZNEJ

    Bajka logopedyczna oprócz tego, że usprawnia narządy mowy dziecka, to również uwrażliwia na różnorodność świata dźwięków, mobilizuje do myślenia i poprawnej werbalizacji, przygotowuje do nauki czytania (poprzez usprawnianie słuchu fonemowego).
    Bajka logopedyczna to krótka historyjka, której bohaterami może być nasze dziecko, Pan Języczek lub zwierzątka. Może być całkowicie abstrakcyjna lub związana z aktualną sytuacją i wydarzeniami w życiu dziecka. Dorosły może ułożyć ją sam lub zaczerpnąć z literatury. Dzieci słuchając czytanych lub opowiadanych bajek, wykonują ćwiczenia usprawniające narządy mowy, polegające na pokazaniu ruchem języka, warg, żuchwy określonego fragmentu bajki. Ćwiczenia demonstruje dorosły, dlatego musi je sam wcześniej starannie przećwiczyć przed lustrem. Ćwiczenia są wplatane w treść bajki tak, aby dzieci nie odczuły znudzenia i zmęczenia, dlatego też urozmaiceniem są także elementy ruchu i wypowiadane wyrazy dźwiękonaśladowcze.

    O czym powinno się pamiętać podczas prowadzenia ćwiczeń wspomagających rozwój mowy w oparciu o bajkę logopedyczną?

    • W trakcie opowiadania bajki dziecko i dorosły siedzą tak, aby widzieć swoje twarze.
    • Buzie dziecka i dorosłego powinny być zawsze szeroko otwarte podczas wykonywania ćwiczenia. W ten sposób dziecko będzie dokładnie widziało jakie ruchy artykulatorów powtórzyć. Dorosły natomiast będzie mógł przyjrzeć się, czy dziecko prawidłowo wykonuje polecenie.
    • Ułatwieniem dla dziecka i dorosłego mogą być lusterka. Kontrola wzrokowa ułatwi wykonanie ćwiczenia, sprzyja również dokładności i precyzji.
    • Systematycznie należy kontrolować pracę dziecka. W razie potrzeby korygować błędy, pokazując ponownie ćwiczenie i prosząc, by dziecko wykonało je poprawnie.
    • W miejsce polecenia: Zrób to…i to…lepiej zastosować formę: Czy potrafiłbyś zrobić coś takiego. Czy możesz pokazać jak…Spróbuj zrobić…
    • Dorosły ma obowiązek dbania o prawidłowość i wysoką sprawność swego sposobu mówienia (wymowy, intonacji, akcentu, prostego i zrozumiałego budowania wypowiedzi).
    • Czas trwania bajki i ćwiczeń powinien być dostosowany do wydolności i wieku dziecka. Z dziećmi młodszymi lub słabo koncentrującymi się na zadaniach pracujemy krócej (możemy wykorzystać fragment bajki), ale za to pracujemy kilka razy w ciągu dnia.
    • Ćwiczenia z dzieckiem wymagają systematyczności i wytrwałości. Tylko wtedy możliwe jest osiągnięcie oczekiwanych efektów.
    • Jeśli w pracy z dzieckiem będziemy stosować zachęty i pochwały nauczymy je właściwej samooceny i zachęcimy do doskonalenia swoich umiejętności. 

     

     

    PRZYKŁADY BAJECZEK ARTYKULACYJNYCH

     

    „JĘZYCZEK WĘDROWNICZEK”

    Języczek wybrał się na spacer po buzi, by sprawdzić, co się w niej dzieje. Popatrzył w prawo (język dotyka prawego kącika ust). Potem oblizał górną wargę, dolną wargę (język oblizuje wargi). Zaciekawiły go zęby, próbował dotknąć każdego, policzyć (czubek języka dotyka po kolei zębów górnych, potem dolnych). Z trudem wychodziło mu to, gdy był gruby, ale gdy ułożył z niego szpic wszystkie zęby zostały policzone. Następnie języczek uniósł się do góry i przesuwał wzdłuż podniebienia od górnych zębów aż do gardła, by sprawdzić, czy jest zdrowe.Gdy wszystko zostało sprawdzone języczek wrócił do przodu ust i pokiwał nam na pożegnanie (język kilkakrotnie przesuwa się od jednego do drugiego kącika warg, buzia uśmiechnięta).

    „JĘZYK MALARZ

    Nasz języczek zamienia się w malarza, który maluje cały swój dom. Dom malarza to nasza buzia. Na początku malarz maluje sufit (dzieci wybierają kolor): unosimy język do góry i przesuwamy kilkakrotnie wzdłuż podniebienia. Gdy sufit jest już pomalowany malarz zaczyna malowanie ścian (dzieci ponownie wybierają kolor): przesuwamy językiem z góry na dół wypychając najpierw jeden policzek (od wewnętrznej strony), a następnie w ten sam sposób drugi policzek.Nasz dom jest coraz ładniejszy, ale musimy jeszcze pomalować podłogę (dzieci konsekwentnie wybierają kolor), więc język –malarz maluje dolną część jamy ustnej, za dolnymi zębami. Na koniec język –malarz maluje cały dom (dzieci wybierają kolor): oblizujemy językiem górną i dolną wargę, przy szeroko otwartej buzi.Cały dom jest pięknie wymalowany, więc mamy powody do radości: buzia szeroko uśmiechnięta.

    „CHORY KOTEK”

    Kotek był chory i bardzo źle się czuł. Często kichał (wołamy „a psik”), bolała go głowa (wołamy „ojojoj”).Przyjechał pan doktor (mówimy „brum brum”), zaglądnął do gardła (wołamy „aaa” i wysuwamy język na brodę), było chore. Następnie zbadał kotka, wyciągnął słuchawki (wysuwamy język z buzi, przesuwamy nim po podniebieniu, górnych zębach i górnej wardze). Zapisał lekarstwa na recepcie („piszemy” w powietrzu językiem wysuniętym z buzi).Kotek leżał w łóżeczku, miał dreszcze (wypowiadamy „brrr…”). Gorączka raz wzrastała (język uniesiony na górną wargę),raz opadała (język na brodzie).Kotek zażywał lekarstwa: ssał tabletki (przednia część języka przy podniebieniu, naśladujemy ssanie), pił słodki syrop, więc się oblizywał (język wędruje dookoła warg przy otwartej buzi).

    Po kilku dniach kotek poczuł się lepiej, był wesoły i zadowolony (uśmiechamy się szeroko, nie pokazując zębów).

    „PRZYGODA WĘŻA”

    Wąż spał smacznie w swojej jaskini (język leży płasko na dnie jamy ustnej).Kiedy mocniej zaświeciło słońce, wąż zaczął się wiercić (poruszamy czubkiem języka za dolnymi zębami) i rozejrzał się dookoła (oblizujemy górne i dolne zęby od strony wewnętrznej). Chciał wyśliznąć się ze swej jaskini (przeciskamy język między zbliżonymi do siebie zębami), ale okazało się, iż przejście zablokował duży kamień (przy złączonych zębach rozchylają się i łączą wargi).W końcu wąż wyszedł na zalaną słońcem polanę (wysuwamy język daleko do przodu). Zatańczył uradowany (rozchylamy usta jak przy uśmiechu, oblizujemy wargi ruchem okrężnym) i zasyczał głośno(wymawiamy sss..

     

     

    01.04.2021. W związku z ograniczeniami  pracy Przedszkola zamieszczam propozycje zabaw ćwiczeń logopedycznych w domu, także tych dostępnych na stronach internetowych.

     

    PAN KCIUK 

    https://www.youtube.com/watch?v=IZw2e

    ĆWICZENIA PRZYGOTOWUJĄCE DO SZ, Ż, CZ, DŹ

    https://www.youtube.com/watch?v=NMj_e3BiZwc

    YJLFeY

    R – ĆWICZENIA PRZYGOTOWAWCZE

    https://www.youtube.com/watch?v=B3vQwWByyvI

    PIONIZACJA JĘZYKA

    https://www.youtube.com/watch?v=I8Ay1OiqCBU

    K, G – jak aktywować tył języka

    https://www.youtube.com/watch?v=R_ObmD8-__w

     

     

     

     

     

     

    29.10.2020

    Witam WAŻNE DLA RODZICÓW

    W związku z  wprowadzeniem obostrzeń sanitarnych, indywidualne konsultacje logopedyczne rodzic -logopeda zostają zawieszone . O efektach diagnozy wstępnej i zaleceniach do pracy z dzieckiem w domu rodzice zostaną powiadomieni pisemnie..

     

     20.10.2020

    Witam. Jak każdego roku, na przełomie września i października przeprowadzane są badania przesiewowe, których celem jest ustalenie aktualnego poziomu mowy przedszkolaków. Uczestniczą w nich dzieci  grup 5-6 letnich.

    W zakresie badania wstępnego logopeda zwraca uwagę na:
    – rozumienie przez dziecko poleceń słownych
    – zdolność wypowiadania się
    – prawidłowość wymawiania dźwięków mowy i wyrazów
    – budowę i sprawność aparatu artykulacyjnego
    – stan uzębienia
    Na podstawie wyników badań przesiewowych logopeda kwalifikuje dzieci do zajęć terapii logopedycznej.

    Pełna diagnoza logopedyczna obejmuje:
    – badanie artykulacji poszczególnych dźwięków mowy
    – budowa i sprawność narządów mowy
    – badanie słuchu fonemowego
    – analiza stanu uzębienia (wady zgryzu, braki w uzębieniu)
    – sposób oddychania, żucia, połykania, ssania

    Rodzice dzieci zakwalifikowanych do terapii uzyskują pisemną informację o wynikach badań przesiewowych, o potrzebie dodatkowych konsultacji specjalistycznych (laryngologicznej, stomatologicznej, ortodontycznej, audiologicznej, poradni psychologiczno-pedagogicznej). W związku z pandemią informacje będą przekazywane pisemnie.

    Terapia logopedyczna prowadzona jest indywidualnie lub zespołowo w zależności od stopnia i rodzaju zaburzeń mowy.

    Indywidualna praca z dzieckiem w początkowej fazie nastawiona jest na nawiązanie kontaktu, pozyskanie zaufania oraz zachęcenie i zmotywowanie do uczestnictwa w zajęciach. Terapia logopedyczna prowadzona jest zgodnie z zasadami dydaktycznymi, opiera się na zasadzie systematyczności, stopniowania trudności, utrwalania, aktywnego i świadomego udziału dziecka.

    Ćwiczenia prowadzone na zajęciach obejmują:
    – pracę nad korygowaniem wymowy (zaburzeń artykulacyjnych);
    – pracę nad bogaceniem słownika dziecka;
    – pracę nad stymulacją świadomości językowej, m in. kształceniem form gramatycznych, nabywaniem umiejętności wypowiadania się pełnymi zdaniami.

    Terapia zaburzeń artykulacyjnych składa się z dwóch zasadniczych etapów:
    – wywołanie prawidłowego wzorca artykulacyjnego danej głoski;
    – utrwalenie tego wzorca w ciągu mownym (wprowadzenie go przez szereg ćwiczeń do spontanicznej mowy dziecka).

    W czasie zajęć logopedycznych prowadzone są również ćwiczenia wspomagające artykulację:
    -ćwiczenia usprawniające narządy mowy;
    -ćwiczenia oddechowe;
    -ćwiczenia wyrazistej artykulacji samogłosek;
    -ćwiczenia słuchu fonemowego.

    W dbałości o prawidłowy rozwój mowy dziecka należy kierować się zasadą, że im wcześniej rozpoznamy trudności i zaczniemy je pokonywać, tym mniej pracy będzie to kosztowało dziecko, ponieważ nieprawidłowe nawyki nie będą wymagały długotrwałego korygowania.

    Zaangażowanie rodziców ma ogromny wpływ na przebieg terapii logopedycznej. Zadaniem rodziców jest utrwalanie z dzieckiem opracowanego w gabinecie materiału, gdyż tylko wtedy można przejść do następnego etapu ćwiczeń.

    Życzę rodzicom wspaniałych osiągnięć w procesie rozwoju mowy swoich dzieci!

    Rodzice dzieci zakwalifikowanych do terapii będą informowani pisemnie.

                                                  Nauczyciel logopeda  Regina  Berkowicz

    22.09.2020

    Dzieci z naszego przedszkola objęte będą opieką logopedyczną. Terapia logopedyczna prowadzona jest grupowo (2-4 dzieci) i indywidualnie przez logopedów mgr Reginę Berkowicz,mgr Anitę Korzen i mgr Edytę Kłak.

    W zakres opieki logopedycznej w przedszkolu wchodzi:

    • diagnozowanie stanu motoryki narządów mowy i stanu artykulacji dzieci;
    • prowadzenie ćwiczeń logopedycznych z dziećmi, u których stwierdzono zaburzenia komunikacji językowej;
    • prowadzenie terapii logopedycznej indywidualnej i grupowej, w zależności od rozpoznanych potrzeb;
    • wspieranie nauczycieli w działaniach usprawniających aparat mowny dzieci;
    • podejmowanie działań profilaktycznych zapobiegających powstawaniu zaburzeń komunikacji językowej;
    • współpraca z rodzicami dzieci, którym udzielana jest pomoc logopedyczna w celu włączenia ich w proces terapii ich dziecka i kontynuacji ćwiczeń w domu;
    • konsultacje dla zainteresowanych rodziców;

    Zajęcia logopedyczne mają na celu:

    • usprawnianie funkcji warunkujących prawidłowy przebieg nauki mowy i mówienia;
    • stymulowanie procesu nabywania kompetencji i językowych;
    • usuwanie zakłóceń i zaburzeń komunikacji językowej;
    • pomoc w przezwyciężaniu trudności związanych z mówieniem i rozumieniem mowy;
    • prowadzenie ćwiczeń kształtujących prawidłową mowę.

    Informacja dla rodziców

    Dzieci uczęszczające do przedszkola nie stanowią jednolitej pod względem rozwoju mowy grupy. Są wśród nich dzieci, które zaczęły mówić wcześnie i wymowa ich jest od samego początku prawidłowa. Wiele dzieci mówi poprawnie, choć zaczęło mówić nieco później. Niektóre zaczęły mówić wcześnie, ale ich wymowa jest jeszcze niewyraźna i budzi wiele zastrzeżeń. Są także i takie dzieci, które zaczęły mówić późno, a jednocześnie wymawiają wadliwie niektóre lub nawet wszystkie głoski. Ten niejednolity poziom rozwoju mowy sprawia, że już na etapie przedszkolnym różnicują się szanse dzieci na prawidłowy rozwój. Trudności w werbalnym porozumiewaniu się z otoczeniem hamują rozwój intelektualny, powodują narastanie problemów emocjonalnych, utrudniają i zakłócają relacje społeczne, także rówieśnicze. Można przewidywać, że dzieci te będą doświadczać wielu niepowodzeń i przykrości. Wiadomo też, że okres przedszkolny jest „złotym czasem” dla rozwoju mowy dziecka. W tym czasie umysł dziecka jest najbardziej chłonny i przyswaja najwięcej informacji.Powyższe fakty uzasadniają obecność logopedy w przedszkolu, którego rola jest nie do przecenienia. Zajęcia logopedyczne wychodzą bowiem naprzeciw potrzebom językowym dzieci. Głównym celem tych zajęć jest profilaktyka wad wymowy i zaburzeń mowy, a także wspomaganie rozwoju kompetencji językowych, które decydować będą o powodzeniu i sukcesach dziecka w edukacji szkolnej. Nie mniej ważna jest także korekta powstałych już wad czy zaburzeń. Okres przedszkolny to czas, kiedy terapia jest najbardziej efektywna. Nie wolno czekać w nadziei, że dziecko wyrośnie, że jeszcze dojrzeje i zaczynać terapię dopiero w szkole. Wprawdzie na terapię nigdy nie jest za późno, ale będzie to zadanie z różnych powodów o wiele trudniejsze.
    Zadaniem logopedy nie jest jedynie dbałość o poprawne wybrzmiewanie poszczególnych głosek. Podczas badań a także w trakcie terapii logopedycznej zwracamy uwagę na artykulację, oddech, głos, zakres słownictwa i jego rozumienie, motywację do mówienia oraz poziom umiejętności opowiadania. Przeprowadzamy orientacyjne badania słuchu, zwracamy uwagę na zgryz dziecka i w zależności od potrzeb kierujemy na konsultacje ortodontyczną, laryngologiczną i audiologiczne badanie słuchu.Po przeprowadzonych wcześniej badaniach mowy i postawieniu diagnozy w zależności od potrzeb dzieci zakwalifikowane są na terapię. Zachęcamy do współpracy rodziców dzieci uczęszczających na ćwiczenia. Rodzice pełnią bardzo ważną rolę w procesie reedukacji mowy. Po zajęciach w przedszkolu powinni utrwalać ćwiczenia ze swoimi pociechami, wspierać, chwalić, pomagać. Współpraca rodziców, logopedy i nauczycieli warunkuje sukces. O zakończeniu terapii logopedycznej możemy mówić wówczas gdy wymowa poprawna utrwali się w mowie potocznej.
    Częsty kontakt dzieci z logopedą a także współpraca z rodzicami i nauczycielami przekłada się na efektywność naszej pracy i dobre samopoczucie naszych wychowanków. Staramy się by dzieci kończące edukację w naszym przedszkolu wkroczyły do szkoły bez obarczeń spowodowanych wadą wymowy, a tym samym bez kompleksów i zahamowań co bezpośrednio przekłada się na jakość w nauce czytania i pisania.
    Prawidłowe kształtowanie się i rozwój mowy dziecka stanowi podstawę kształtowania się rozwoju jego osobowości w ogóle. Dzięki rozumieniu mowy poznaje ono otaczający świat. Dzięki umiejętności mówienia jest w stanie wyrazić swoje uczucia i spostrzeżenia. Rodzice i najbliżsi chcą wspierać dziecko w tym trudnym procesie jakim jest nauka mowy. Możemy i powinniśmy pomóc dziecku pamiętając o zasadach, które są jednocześnie zaleceniami dotyczącymi wczesnej profilaktyki.

    Pamiętajmy

    – Wypowiedzi osób z najbliższego otoczenia powinny być poprawne
    – Do dziecka mówimy dużo, ale powoli, wyraźnie, krótkimi zdaniami, o rzeczach dla niego zrozumiałych
    – Powtarzamy i rozbudowujemy zdania dziecka, np. “ To jest pies.” “To jest duży pies”. Nie zapominamy o intonacji. Codziennie poświęcamy czas na rozmowę. Nie gasimy naturalnej skłonności dziecka do mówienia obojętnością, cierpką uwagą lecz słuchamy uważnie, zadajemy pytania. Nie zawstydzajmy dziecka, nie śmiejemy się z wadliwej wymowy, hamuje to chęć do mówienia, a w konsekwencji zaburza dalszy rozwój mowy Dziecka leworęcznego nie należy zmuszać do posługiwania się prawą ręką, naruszenie sprawności ruchowej zaburza funkcjonowanie mechanizmu mowy, prowadzi często do zaburzeń mowy, a szczególności do jąkania. Nie należy wymagać zbyt wczesnego wymawiania poszczególnych głosek; dziecko nie przygotowane pod względem sprawności narządów artykulacyjnych, niedostatecznie różnicuje słuchowo dźwięki mowy, a zmuszone do artykulacji zbyt trudnych dla niego głosek, często zaczyna je zniekształcać, wymawiać nieprawidłowo; tworzymy u dziecka w ten sposób błędne nawyki artykulacyjne, które jest bardzo trudno zlikwidować. Jeśli niepokoi nas cokolwiek w wymowie dziecka należy skonsultować to ze specjalistą. .Jeżeli dziecko zostanie zakwalifikowane na terapię logopedyczną pamiętaj, że nie polega ona tylko na przychodzeniu do logopedy. Dokładnie i systematycznie wypełniajcie w domu zalecenia logopedy. Wykażcie cierpliwość jeśli dziecku coś nie wychodzi, nie zniechęcajcie się. Bądźcie konsekwentni w wykonywaniu ćwiczeń

      Czy moje dziecko potrzebuje pomocy logopedy?

       Przyczyną kłopotów z nauką u dzieci są bardzo często wady wymowy. Wadliwa wymowa może odzwierciedlać się w czytaniu i w pisaniu, co obniża samoocenę dziecka i zniechęca do dalszej nauki. Niewłaściwie wymawiana głoska jest przez nie niewłaściwie zapisana, np. capka zamiast czapka. Uczniowie z wadami wymowy stają się z czasem zastraszeni i nieśmiali, albo przeciwnie agresywni i złośliwi. Mają też problemy z nawiązaniem pozytywnych kontaktów z rówieśnikami, są narażeni na kpiny kolegów. Zaburzenia mowy mogą być różne, od drobnych nieprawidłowości w wymawianiu głosek po ciężkie wady, które utrudniają kontakt z otoczeniem.

        Kiedy dziecko trzyletnie:

      Nie mówi lub mówi niewiele? Dziecko w wieku trzech lat powinno już mówić. Logopeda powinien określić przyczyny opóźnionego rozwoju mowy. Niezbędna jest pomoc w rozwijaniu mowy.

      Podczas mówienia wysuwa język między zęby (wymawiając głoski: s,z,c,dz, ś,ź,ć,dź, sz,ż, cz,dż, t,d,n,l)? W czasie artykulacji tych głosek język znajduje się między zębami, wyrazy wymawiane są nieprawidłowo. Taka wada wymowy nie mija sama. Im dłużej dziecko tak mówi, tym trudniej będzie mu nauczyć się prawidłowej formy artykulacji.

    Kiedy dziecko czteroletnie:

    Mówi „sianki” zamiast sanki, „ziamek” zamiast zamek? Dziecko w tym wieku nie powinno już zmiękczać głosek s,z,c,dz.

    Mówi „tot” zamiast kot, „duma” zamiast guma? Już najwyższy czas aby nauczyło się wymawiać głoski „k” i „g

    Mówi „kom” zamiast dom, „gach” zamiast dach? Czterolatek powinien wymawiać głoski „t” i „d”.

    Mówi „łoda” zamiast woda? Nie powinno już zastępować głoski „w” przez „ł”.

    Mówi „lowel” zamiast rower? Dziecko ma czas do 6-go roku życia na to, aby nauczyć się wymawiać głoskę „r”.

    Mówi „jody” zamiast lody? Dziecko powinno już umieć wymawiać głoskę „l”.

    Kiedy dziecko pięcioletnie:

    Około 50 % dzieci nie wymawia głosek sz, ż, cz, dż, r zastępując je innymi głoskami. Mówi, np. „zeka” zamiast rzeka, „capka” zamiast czapka.

    Wymawia wyrazy z głoskami sz, ż, cz, dż z dziwnym brzmieniem? Być może nieodpowiednio układa język, realizując np. wymowę dorsalną lub boczną. Taka wymowa może dotyczyć także głosek: sz, c, dz.

    Mówi „lęka” zastępując głoskę „r” głoską „l”? Jest to najtrudniejsza głoska do wypowiedzenia przez dziecko, pojawia się w mowie najpóźniej.

    Wymawia głoskę „r” w dziwny sposób np. „po francusku”? Każda zła realizacja tej głoski podlega korekcie.

    Mówi „samek”, zamiast zamek, „foda” zamiast woda, „sima” zamiast zima? Dziecko w tym wieku nie powinno zamieniać głosek dźwięcznych na bezdźwięczne.

    Dziecko nie mówi płynnie, zacina się, powtarza wyrazy? Tylko logopeda może określić, czy jest to niepłynność rozwojowa, czy jąkanie, a także udzielić odpowiednich wskazówek rodzicom.

    Mówi niezrozumiale? Mowa dziecka pięcioletniego powinna być zrozumiała.

    Mówiąc opuszcza w wyrazach trudniejsze głoski? Jest to normalne zjawisko dla dzieci w wieku 3, 4 lat. W wieku 5 lat niedopuszczalne. Także opuszczanie sylab czy przestawianie ich.

    Dziecko sześcioletnie:

    Około 20 % dzieci nie wymawia głosek sz, ż, cz, dż, r.

    Powinno umieć budować wypowiedzi poprawne pod względem logiki i składni.

    Dziecko siedmioletnie.

    Wymowa powinna być prawidłowa. Wszystkie głoski mówione prawidłowo, czysto, bez zniekształceń, bez zastępowania przez inne głoski. Jeśli zauważyli Państwo w/w objawy u swoich dzieci oznacza to, iż niezbędna będzie konsultacja logopedyczna.

    Co jeszcze powinno nas zaniepokoić?

    Dziecko w czasie mówienia wysuwa język między zęby.

    Mówi przez nos, ma otwarte usta (gdy nie ma kataru).

    Budowa narządów artykulacyjnych odbiega od normy (np. wady zgryzu, krótkie wędzidełko, rozszczep podniebienia, rozszczep warg).

    Dziecko porozumiewa się za pomocą gestów, prostych sylab, nie rozumie, co do niego mówisz (brak rozumienia mowy jest niepokojący – sprawdź, czy dziecko dobrze słyszy).

    Nawet nieznaczne trudności, jeśli nie są usunięte w porę, utrzymują się i stają się wadami wymowy. Jednym z elementów terapii jest współpraca z rodzicami. Bardzo dużą rolę w procesie terapii odgrywa zaangażowanie rodziców, którzy powinni motywować dziecko do wykonywania ćwiczeń utrwalających i doceniać na bieżąco każdy jego sukces.

    Logopeda to specjalista, który może:

    • Nauczyć Twoje dziecko prawidłowo wymawiać wszystkie głoski języka polskiego.
    • Nauczyć je prawidłowo połykać.
    • Nauczyć je prawidłowo i wydajnie oddychać.
    • Pomóc mu w pokonaniu niepłynności mówienia(jąkaniu).
    • Nauczyć je jak dbać o swój głos.
    • Pomóc mu w nauce czytania i pisania, jeśli zajdzie taka potrzeba.
    • Nauczyć je różnicować głoski do siebie podobne.

    Jakie są przyczyny problemów z wymową?

    • Zbyt długie karmienie butelką.
    • Zbyt długie ssanie smoczka.
    • Ssanie kciuka.
    • Dłużej utrzymujący się katar.
    • Przerośnięty trzeci migdał .
    • Problemy z przerośniętymi migdałkami podniebiennymi.
    • Infantylny sposób połykania – wsuwanie czubka języka między zęby.
    • Wada zgryzu.
    • Zbyt krótkie wędzidełko podjęzykowe lub wędzidełka wargowe.
    • Wczesna próchnica zębów mlecznych.
    • Rozszczep podniebienia lub /i warg.
    • Nieprawidłowe oddychanie.
    • Niedosłuch.
    • Dostarczanie nieprawidłowych wzorców wymowy (mówienie zdziecinniałe do dziecka).

    Skuteczność terapii logopedycznej zależy:

    • Od rodzaju wady wymowy lub/i/ zaburzenia mowy.
    • Od sprawności umysłowej dziecka.
    • Od sprawności aparatu artykulacyjnego.
    • Od prawidłowej kompleksowej diagnozy.
    • Od systematyczności w uczęszczaniu na zajęcia logopedyczne i ćwiczeń z dzieckiem w domu.
    • Od wczesnego rozpoczęcia terapii.
    • Od aktywnego i świadomego udziału zarówno rodzica jak i dziecka w terapii.
    • Od porozumienia terapeuty z rodzicem.
    • Czas trwania leczenia logopedycznego zależy:
    • Od rodzaju zaburzenia.
    • Od rozległości deficytów.
    • Od wieku dziecka, w którym zgłoszono je na terapię.
    • Od współpracy rodziców z terapeutą.
    • Od systematyczności w ćwiczeniach z dzieckiem.

     

    Logopedę, w jego pracy, wspomagają:

    Psycholog – określa poziom rozwoju wszystkich funkcji poznawczych i rozległości ewentualnych deficytów.

    Ortodonta – zbada budowę zgryzu i ustali program ewentualnego leczenia (aparat ortodontyczny, ćwiczenia, zabiegi).

    Laryngolog – zbada budowę jamy ustnej, nosowej, pomoże usunąć przyczyny problemów z oddychaniem (trzeci migdał, skrzywiona przegroda, katar, polipy), podetnie skrócone wędzidełko, zbada słuch.

    Foniatra – zdiagnozuje ewentualne problemy z głosem i ustali rodzaj leczenia.

    Audiolog – zajmuje się procesem słyszenia, chorobami narządu słuchu i problemami osób niedosłyszących.

    Pedagog – bada poziom umiejętności szkolnych dziecka: pisania (ortografia), czytania, rozumienia przeczytanych treści oraz podejmie pracę w celu wyrównania deficytów w zakresie wyżej wymienionych umiejętności.

    Pediatra – służy rodzicowi pomocą w dotarciu do wszystkich w/w specjalistów

      Jak stymulować mowę dziecka? – Praktyczne rady dla Rodziców

    1. Wykonuj z dzieckiem ćwiczenia oddechowe utrwalające prawidłowy sposób oddychania.

    1.Parkowanie– wycinamy z papieru małe kolorowe samochodziki; zadaniem dziecka jest przenieść samochodzik do garażu (np. pudełko po zapałkach) przy użyciu słomki. Pamiętajmy, aby pudełko leżało blisko autka, a słomka nie była zbyt gruba i nie miała zgięć (można przyciąć tradycyjną słomkę w miejscu zgięcia).

    2.Wyścigi– ustawiamy dwa małe papierowe autka na stoliku (powierzchnia musi być gładka). Z pasków plasteliny lub drucika formujemy granice drogi, w której musi mieścić się autko (można uformować kilka zakrętów). Dmuchamy przez słomki tak, aby pojazd jak najszybciej dotarł do mety. Ćwiczenie to można wykonywać w 2 osoby lub pojedynczo.

    3.Muchomor– kładziemy przed dzieckiem planszę z muchomorem bez kropek. Na stoliku rozkładamy kilka białych papierowych kropek. Zadaniem dziecka jest przenieść przy użyciu słomki kropki na kapelusz grzybka. Ćwiczenie to można dowolnie modyfikować, np. używając planszy z akwarium i rybkami, swetrem i guzikami, choinką i bombkami itd.

    4 Dmuchanie baniek mydlanych – najpierw dużo malutkich baniek (mocny wydech), a potem próba nadmuchania jak największej bańki (wydech musi być długi i słaby).

    1. Dmuchanie w płomień świecy, tak aby nie zgasła. Ćwiczenie to powinno być wykonywane zawsze pod kontrolą osoby dorosłej.

    6.Zabawa w piratów– ustawiamy na wodzie dwa styropianowe statki. Można użyć również plastikowych zabawek. Ważne, by były bardzo lekkie. Zadaniem dziecka jest sterowanie statkiem piratów (przy pomocy oddechu), w taki sposób, aby dogonić drugi ze statków.

    1. Dmuchanie w wiatraczek.

    8.Gwizdanie przy użyciu gwizdka (nie chodzi o jeden bardzo głośny dźwięk, lecz o kombinację dźwięków, np. długi i cichy, następnie długi i głośny, przerywane ciche, przerywane głośne itp.)

    9.Pająk i muchy trzymamy na końcu stolika kawałek materiału, kapelusz lub inny pojemnik, który może stać się np.pajęczyną. Układamy przed dzieckiem małe waciki, czyli muszki. Jego zadaniem jest dmuchanie na muszkę, tak aby wpadła w pajęczynę

    Pamiętaj, żeby pomieszczenie było przewietrzone. Wybierz jedno lub dwa ćwiczenia i wykonaj je jeden raz. Ćwiczeń oddechowych nie może być zbyt wiele, aby u dziecka nie doszło do zawrotów głowy.

    1. Wykonuj z dzieckiem ćwiczenia usprawniające pracę narządów artykulacyjnych oparte o zabawy fonacyjne i artykulacyjne
    1. Kotek pije mleczko (wysunięcie języka na brodę), oblizuje wąsy (ruch językiem wokół warg – najpierw do kącików ust, potem w kierunku nosa)
    2. Kotek mruczy – mmmmm, ziewa (naśladowanie ziewania)
    3. Wąż syczy – sssssss
    4. Pszczoła bzyczy – bzz bzz
    5. Liście szumią szszszsz…. (wargi ściągnięte w dzióbek)
    6. Straż pożarna jedzie – eee ooo eee ooo (z przesadną artykulacją samogłosek – wargi rozciągają się, a następnie ściągają)
    7. Samolot leci – uuuuu (dzióbek z warg) i ląduje iiiiiiiiii (szeroki uśmiech)
    8. Parskanie jak konik, następnie kląskanie językiem
    9. Cmokanie
    10. Pociąg jedzie – fu fu fu (górne zęby dotykają dolnej wargi)
    1. Naśladujcie odgłosy otoczenia:

    Szum wiatru, odkurzacza, odgłosy wydawane przez zwierzęta (np. be be, mu mu, pi pi), warkot silnika samochodu, alarm przejeżdżającej straży pożarnej, zasłyszaną melodię (można ją odtworzyć śpiewając lalala) itp.

    Wykorzystuj każdą okazję żeby prowokować dziecko do mówienia. Wyrażenia dźwiękonaśladowcze są bardzo ważnym etapem w rozwoju mowy! W trakcie ich wypowiadania dziecko utrwala sobie głoski oraz uczy się łączyć sylaby, np. be be, pa pa.

    Jeśli dziecko ma trudności z wyrażeniami dźwiękonaśladowczymi – zacznij od tych, które zbudowane są z samogłosek (aaaa, iiiiii, uuuuu, ooooo). Można nimi nazwać emocje, odgłosy zwierzątek i otoczenia. Później przejdź do wyrażeń zawierających spółgłoski, które pojawiają się w mowie dziecka najwcześniej – p, b, m (pa, ba, ma). Z czasem można zacząć łączyć sylaby (pa pa, mama).

    1. Kiedy dziecko nazywa jakiś przedmiot „po swojemu” lub komunikuje się niewerbalnie (przy pomocy gestu) – nazwij głośno przedmiot lub czynność, o którą mu chodzi.
    2. Ucz dziecko koncentrowania wzroku na rozmówcy.

    Patrz na dziecko kiedy do niego mówisz oraz kiedy oczekujesz od niego odpowiedzi.

    1. Funduj dziecku tzw. KĄPIEL SŁOWNĄ – mów do niego przy wykonywaniu każdej wspólnej czynności: spaceru, ubierania, jedzenia, oglądania obrazków, rysowania, zabawy.

    Nazywaj przedmioty, czynności i emocje. Staraj się mówić powoli, modulować głosem i używać prostych słów. Twoja wypowiedź musi być dla dziecka zrozumiała, a dzięki akcentowi i gestykulacji – barwna i interesująca.

    1. Pokazuj dziecku różne przedmioty i nazywaj je.

    Powinny to być przedmioty codziennego użytku, z którymi dziecko często ma kontakt, np. zabawki, jedzenie, ubrania.

    1. Oglądajcie wspólnie obrazki.

    Opowiadaj dziecku co się na nich znajduje, wskazuj na różne przedmioty, opisuj je, nazywaj. Prowokuj także dziecko do mówienia poprzez proste pytania: Gdzie jest miś? Kto to? Jaki ma kolor? Jest smutny, czy wesoły? Mały czy duży? Itp.

    1. Zadawaj dziecku krótkie proste pytania prowokujące do mówienia.

    Jeśli dziecko nie zna odpowiedzi, można mu podpowiedzieć i nazwać przedmiot lub czynność. Nigdy jednak nie należy od razu odpowiadać za dziecko. Trzeba dać mu szansę, aby się zastanowiło i spokojnie odpowiedziało.

    1. Zachęcaj dziecko do udziału w codziennych czynnościach. Opowiadaj o tym, co robicie.

    Mama je jabłko. Jabłko jest czerwone i słodkie. Zobacz.

    Teraz założymy sweter. Sweter jest zielony i miękki. Ma guziki.

    To jest dom. Dom jest duży. Ma okna.

    Umyj zęby. Gdzie masz zęby? Pokaż.

    Ważne żeby zdania nie były zbyt skomplikowane, a słownictwo bliskie dziecku.

    1. Nazywaj emocje:

    Podczas czytania, oglądania obrazków, czy sytuacji z życia codziennego warto nazywać emocje.

    1. Mama jest wesoła. Śmieje się.

    Dziewczynka jest smutna. Płacze.

    1. Wzmacniaj osiągnięcia dziecka poprzez pochwałę oraz powtórzenie wypowiedzianego przez nie słowa.
    2. Czytaj dziecku.

    Warto poświęcić choćby 15-30 min dziennie na przeczytanie dziecku bajeczki. To nie tylko rozwija wyobraźnię, lecz także poszerza zasób słownictwa, uczy koncentracji uwagi i daje dziecku poczucie bliskości.

    1. Dbaj o poprawność swoich wypowiedzi. Pamiętaj, że dziecko naśladuje właśnie Ciebie!

    Nie posługuj się językiem dziecka. Nie spieszczaj nadmiernie form. Nie nazywaj przedmiotów, czynności lub osób w taki sam sposób jak dziecko.

    1. Wykonujcie zabawy rytmiczno-ruchowe.

    Rodzic wystukuje rytm (np. na tamburynie, bębenku, klaszcząc w dłonie). Dziecko porusza się zgodnie z rytmem. Głośne i wolne stukanie (idzie niedźwiedź) – dziecko idzie powoli, mocno stawiając nóżki na podłodze; cichsze, ale szybkie stukanie – dziecko porusza się lekko i szybko (idzie mały miś).

    Śpiewanie piosenki i jednoczesne pokazywanie:

    Głowa – ramiona – kolana – pięty

    Głowa – ramiona – kolana – pięty

    Głowa – ramiona – kolana – pięty

    Oczy – uszy – usta – nos.

    1. Ucz dziecko piosenek, wierszyków i wyliczanek.

    Piosenki, wierszyki i wyliczanki rymują się, a dzięki swej melodyjności są łatwe do przyswojenia. Zacznij od krótkich, nawet dwuwersowych form, by z czasem przechodzić do dłuższych.

    1. Zachęcaj do rysowania.

    Komentuj co robi, opowiadaj o tym co widzisz na obrazku. Zadawaj pytania.

    Można także łączyć rymowanki z rysowaniem:

    np.

    To prostokąt i dwa koła

    Z przodu kwadrat, z tyłu rura

    Warczy, prycha i już wiecie

    Że to AUTO ma być przecież!

    1. W czasie zabawy wcielajcie się w różne role.

    Zabawy tematyczne (np. w kucharza, czy sklep) nie tylko rozwijają wyobraźnię, lecz także uczą naprzemienności ról, zasad zachowania w określonych sytuacjach komunikacyjnych oraz poszerzają zasób słownictwa dziecka.

    1. Kontroluj, czy dziecko rozumie Twoje polecenia.

    Polecenia powinny być proste i dotyczyć czynności lub przedmiotów, które są dziecku bliskie.

    Daj misia. (Kiedy o to prosimy nie wskazujemy palcem na misia!)

    Pokaż oko.

    Przynieś buty.

    Połóż piłkę na krześle.

    1. Nie wyręczaj dziecka w mówieniu. Nie przerywaj mu.

    Jeśli ma trudność z wypowiedzeniem wyrazu, pozwól mu spokojnie dokończyć, po czym powiedz ten wyraz jeszcze raz – poprawnie.

    1. Nie śmiej się z jego wypowiedzi. Nie krzycz, jeśli jest niezrozumiała. Nie uciszaj.

    To może wywołać zniechęcenie do mówienia.

    1. Nie poprawiaj uporczywie każdego słowa i każdej niegramatycznej wypowiedzi dziecka.
    2. Ważne, aby dziecko miało kontakt z innymi dziećmi i dorosłymi – to wzmocni w nim potrzebę komunikowania się.
    3. Nie wymagaj od dziecka, aby wymawiało głoski, na które fizjologicznie nie jest jeszcze gotowe